Ωδή εις την Τουριστική Ανάπτυξη

Στίχοι: Σιγάλας Μακάριος
Ερμηνεία : Τζωρτζηδες (Μανώλης Φυτρος)
Φωνητικά: Σιγάλας Μακάριος
Επεξεργασία βίντεο: Σιγάλας Μακάριος
Εικόνες: πηγή ίντερνετ

Στου ουρανού τη σκάλα

ένας φόρος τιμής στον φίλο Γιάννη που έφυγε νωρίς... 
Καλή Ανάσταση αδερφέ...




στίχοι: Σιγάλας Μακάριος
μουσική: Κατσικογιάννης Γιώργος
ερμηνεία: Κατσικογιάννης Γιώργος -  Μανώλης Φύτρος
Ενορχηστροση :Μανώλης Φυτρος
Ηχοληψία- παραγωγη- μιξη - Μastering: Συβρίδης Γιάννης
επιμέλεια βίντεο : Σιγάλας Μακάριος
φωτογραφίες: ιντερνετ

Οράματα Ηλιθίων

Σε φωταψία ρόδινη η κοφτερή λεπίδα της θύμησης...

Αχόρταγη ψυχή στενάζει από το ευτελές τέλος

του επαίτη ήλιου, του μεροβάτη οδηγητή.

Ολοβελούδινα  άστρα ξορκίζουν τα βήματα σου,

απέθαντη κατάρα του τρόμου.

Βράδυ σκοτεινό, δονησμένο φεγγάρι

αντιφατικά ολόγιομο,

σκαιές ματιές του ερέβους.

Ψυχρό το φιλί,

στης θλίψης το θυσιαστήριο,

κερνάει μικρά μυστικά από πικρές αβύσσους,

μιας τάφρου φρικτής.

Σκονισμένα και ερημωμένα ερείπια μέθης

οι ύστατες φωτιές τρεμίζουν αχνές,

άπνοα καπνίζοντα θυμιατήρια

μιας ράθυμης  μοναξιάς, μουντής.

Της ανομίας το μύρο λησμονημένο,

ρεμβάζει γυμνωμένο σε κάτωχρη φλόγα κεριών,

ιλλαροφωτεί αέναα…

Μορφάζει η μνήμη στα σκαλιά του ιλλίγγου,

αναλαμπές λαγνείας,

Νέμεσις

Γύρευες φωτιές και ξαναμμένες χρυσαλλίδες,

αδίστακτα  λοξοδρομούσες 

απ΄ του πηγαίου φωτός το ολάνθιστο στεφάνωμα

και έτρεχες, χανόσουν στης παραζάλης τις ώριμες γητειές

και στα αντηλαρίσματα τα μυστικά,

που ιριδίζουν γεύσεις γυμνές,

μέλι και γλυκό κυδώνι.

Λοξοδρομούσες παλμικά στης μνήμης τα δώματα 

με μια κόκκινη κλωστή δεμένη στον αντίχειρα,

κάνοντας κύκλους και δίνοντας προστάγματα,

ανατριχιάσματα στης ραχοκοκαλιάς την οξεία συναίσθηση,

πλέκουνε τα άστρα στόλισμα και στο κρεμούν στο στέρνο.

Αυτή την ώρα που πλανήθηκε ο λογισμός

οι μοίρες κοντοστάθηκαν βουβές

σε ντύσαν άμοιρε με του αποχωρισμού την σκοτεινιά

προσφέροντας απλόχερα διέξοδο.

Σε πήρε η ώρα και ο κατήφορος

να προσμετράς τους φταίχτες ,

θύματα και θύτες μιας γενιάς άνευρης ,

ασθενικής, αλαφιασμένης, ασθμαίνουν τα όνειρα…

Φυσάει η λατέρνα θαύματα

και σπέρνει τρικυμίες

λυγμοί ενός μαγεμένου αυλού,

Ο νεανίας Ποιητής

Παλικαράκι αμούστακο, δεδηλωμένος ποιητής ,

σύντομα λογοτέχνης  και συνάμα λόγιος ,

φιλόσοφος  εκ γεννοφασκίων,

πολυσχιδής προσωπικότης

ρήτωρ μέγιστος , νέος Λυσίας για Κόραξ,

εκφραστής μεγαλεπήβολων στόχων,  κατευθυνόμενων,

πατρογονικά πατροναρισμένος ,

ιδανικό νέο στέλεχος πολυεθνικών

της ακαδημαϊκής κοινότητος νέος ταγός,

με λίγα λόγια …

«ιδανικός αυτόχειρας», για το καλό όλων μας,

και είναι απορίας άξιον…

πως είναι να σαι ποιητής

ζώντας μέσα στα πλούτη

φίδια να σε ταΐζουνε

μέλι με το γιαούρτι

πως είναι να σαι ποιητής

όταν δεν έχεις ζήσει

όταν ποτέ δεν γεύτηκες

της  γυναικός τη φύση

πως είναι να σαι ποιητής

και να μιλάς για πόνο

όταν ποτέ δεν ένιωσες

του έρωτα το φόνο

Το πανωφόρι της μοίρας…

Ι

Μαύρος κουρσάρος ο έρωτας

φώλιασε στην καρδιά σου,

αυγής λουλούδι η σκέψη σου,

ταξίδια τα όνειρα σου.

Ευωδιάζουν γιασεμί

τα πέλαα των ματιών σου,

μοσχανθισμένο σύννεφο

το χάδι των φιλιών σου.

Μύρο να ραίνει την πληγή,

μια οπτασία εξωτική,

γλυκό νανούρισμα αγγέλων,

λάμψη αργυρή, ερωτική.

Το δείλι στέκει αιμάτινο,

να σε κερνά αμβροσία,

σε ένα αγριάγκαθο κλείεται

του κόσμου η σοφία.

Αντίδωρα αγάπης λάγνα

τα άδηλα θέλω των νεκρών…

νεκροί από έρωτα, υψώστε,

μαλαματένια χεριά,

ικέτες δόξας των φιλιών...

ΙΙ

«Μέσα στο σύννεφο

της άγονης ανάδευσης,

των ανέγγιχτων παθών

το μύρο αναζητώ,

σε ένα ανέμισμα

του νου μου ταξιδεύω,

Κυκλοφορεί η “Νέμεσις” του Μακάριου Σιγάλα

Την δεύτερη ποιητική συλλογή του Μακάριου Σιγάλα με τίτλο “Νέμεσις” εξέδωσαν πρόσφατα οι “Εκδόσεις Καλλίστη”. Η συλλογή κυκλοφορεί σε έντυπη μορφή 64 σελίδων και ήδη είναι διαθέσιμη από τα γραφεία των εκδόσεων στον Πύργο της Σαντορίνης (καφέ Brusco), ενώ πολύ σύντομα θα κυκλοφορήσει και στα βιβλιοπωλεία της Σαντορίνης.

Ο κ. Σιγάλας έχει εκδώσει επίσης την ποιητική συλλογή με τίτλο «Εις πεδίον Άλφα Κενταύρου» και έχει συμμετάσχει στο συλλογικό έργο “Όνειρα των Μύθων”.

Αναφερόμενος στη νέα ποιητική συλλογή “Νέμεσις” ο κος Θάνος Μικρούτσικος αναφέρει:

«Η ποίηση λυτρώνει. Με την ποίηση ταξιδεύεις και ονειρεύεσαι. Ελπίζεις ακόμα και στην ουτοπία. Είναι πολύ σπουδαίο να ασχολούνται οι νέοι μας στους βάρβαρους καιρούς που ζούμε με την ποίηση και τη μεγάλη τέχνη. Κι ακόμη σπουδαιότερο να γράφουν.

Τα ποιήματα του Μακάριου με εξέπληξαν θετικά. Ανακάλυψε τον τρόπο να ταξιδεύει με τις λέξεις και τις εικόνες που πλάθει. Μαζί του κι εμείς. Δημιούργησε μια κατάλληλη φόρμα για να πει αυτά που θέλει, αυτά που προκύπτουν από τα βιώματά του. Και είναι αυτή η φόρμα που δεν καθιστά τα βιώματα εμφανή και κυριαρχικά αλλά τα διαλύει σε ένα λυρισμό της φαντασίας και του ονείρου.

Σ΄ ένα έργο τέχνης, σ΄ ένα ποίημα πάντοτε το περιεχόμενο εμφανίζεται μέσα από την φόρμα. Είναι άρρηκτα συνδεδεμένο μαζί της και κανείς δεν μπορεί να ξεχωρίσει το ένα από το άλλο. Και αυτό είναι πεντακάθαρο στα ποιήματα του Μακάριου. Και αποτελεί την καλύτερη εγγύηση για όλο και μεγαλύτερα ταξίδια.»

Το εξώφυλλο της ποιητικής συλλογής του Μ. Σιγάλα “Νέμεσις”

πηγή

Άφρονες πόθοι

 

Χρυσοί βολβοί του έρωτα φυτρώνουν 

μες το κηπάκι των νεκρών

και ανθούνε μωβ τουλίπες, 

γεννήματα του πόθου μου για σένα,

ιριδοκτυπημένη κόρη του Διονύσου.

Φωνή φλογέρας αντηχεί μες το χαμόγελο σου, 

χάλκινος ήχος,μεταλλικός, ηχώ πολυκύμαντη, 

ηδονική, σπέρνει στο χάος της ψυχής

γαρδένιες και ανεμώνες.

Μες το κενό σου βλέμμα 

το ξάγναντο του κόσμου μου,

η αμαρτία της μοναξιάς ,

φτύνει φωτιά μες την πυρά,

για να καεί η ελπίδα,

μυρίζει τρόμο η σάρκα μου.

Αδάκρυτος ο κεραυνός σκορπά τον οβολό του ,

θειάφι οξύ που φλέγεται, 

θυμιάζει στο όνομα σου, 

χώμα νεκρό και βότσαλα

η άσκοπος ζωή μου.

Ευωδιάζει γιασεμί η εαρινή μου θλίψη,

 μενεξεδί σταλαγματιά

από το κλάμα της σιωπής, 

η ήβη όλου του θέλω, 

γεννά μωρά αφρόνων

να εκπληρώσει το χρησμό.

Αδημονούν οι βλοσυροί, 

στριγκλίζουν οι ερινύες,

δυο περιστέρες πέτρινες 

στον τρούλο του κελιού σου, 

κουρνιάζουν στην ευμάρεια,

του υλικού μυαλού σου.

Στρόβιλος η ανάσα μου 

στην εύκρατη σου σκέψη,

άνομη φλόγα βλάσφημη, 

πλεχτή στα κρύα μαλλιά του ανέμου,

να ξορκιστεί το έρεβος.

Νύχτα των άστρων σήμερα, 

πάχνης νεροσταγόνα, 

σταλάζει αιθέριο έλαιο,

στο δοχείο της φαντασίας…

Μαρμαρωμένη ανασαιμιά 

εκστασιασμένου Μυρμηδόνα , 

θυμάρι και γαρυφαλόνερο 

το τέλος του θανάτου.

Σιγάλας Μακάριος

από την ποιητική συλλογή "Εις πεδίον Άλφα Κενταύρου"