Οίκοθεν αναπαραστάσεις

Κατοπτρικές ανακλάσεις 

χλωμόθωρου φέγγους, 

απείθαρχου,

καντήλι που σώνεται 

και αναδύει τις μνήμες του άδυτου, 

τις νεκρικές.

Σα σε γιορτή ψευδαισθήσεων

 χορεύουν εικόνες ηλιόθαμπες,  

ματιές που κείτονται αιώνες 

στα βότσαλα του πεισματάρη χρόνου,

αραγμένες ξερολιθιές μαυροτράγανες 

που εντυπώνουν το αέναο.

Μια κόρη κουτσή χορεύει 

μπάλο αντικριστό, απέριττο,  

λικνίζεται ανάμεσα 

σε πυραμιδικά ανάγλυφα απ΄ τα πρώιμα

και σιγοψιθυρίζει άσματα

κελαρυστά, πρωτοειπωμένα.

Του απόηχου η ολοκλήρωση, 

της κλίμακος η ανάβαση,

η κακοτράχαλη, 

που ατέρμονα ξεγυμνώνει με κρότο,

την υπερφίαλη φύση 

του ανθρώπινου, του ατελούς.

 Η ματαιότητα, μωρουδιακά αρώματα 

και χιλιοτυπωμένες αράδες,

 σε πάπυρο κενό, επιτοίχια στολίσματα 

και άνθη ξερά, βαλσαμωμένα.

 Σπειροειδής αναπαραστάσεις  

από το κλάμα ενός ιππόκαμπου

που ξεμοναχιάστηκε 

στις κορυφές των άστρων να σκιαμαχεί.

Στοιχειωμένες ψυχές, 

δεμένες με μαύρη κλωστή, 

μεταξοΰφαντη,

στα ανούσια τεχνολογικά επιτεύγματα, 

τα ηλεκτρικά,

που πλαισιώνουν το άδειο του σήμερα, 

το άδειο του κενού.

Τρεις κάκτοι ξεροί 

μετρούν με τα βλοσυρά τους βλέμματα

της ανυπαρξίας τον όνειδο, 

το ανώφελο φέγγος του υλικού

και προσκυνούνε το πυρ, 

αλαφιασμένοι σπινθήρες καύσης

μιας πανάρχαιας τιμωρίας  

για όσους προδοθήκαν και γίναν…

επαίτες αιώνιας ζωής.

Σιγάλας Μακάριος

από την ποιητική συλλογή

Εις πεδίον Άλφα Κενταύρου

Related Posts :