Ήχος οξύς στα ώτα της συνείδησης,
ήχος μετάλλινος,
κερνά θάνατο
και στεφανώνει τους νεκρούς,
με δόξας δάφνη,
μοσχοβολούν τα χώματα.
Πολέμιο άσμα
στα πυρωμένα λιθάρια του χρόνου,
νεκροί φρουροί, θύμησες,
μαντατοφόροι ιδανικών,
στην απαξία του σήμερα.
Χέρια ανίκητα, οδηγητές,
οδυνηρά ποτίζουν,
με αλατισμένο φως
την φρικτή αρμονία που πλάσαμε
με πλούτο αναρίθμητο, υλικό.
Με την πνοή του Απόλλωνα,
περιδιαβαίνουν στο μονοπάτι
της νυκτός με τα αργυρά τους τόξα,
μάχη ανυστερόβουλη,
γροθιά στο τέλμα
μιας κίβδηλης εποχής.
Αθάνατα ιδανικά, αλησμόνητα,
μια κούπα κώνειο,
τα αγκάθια προσκεφάλι,
μπαρούτι μαύρο
ποτισμένο με αίμα ξερό,
της επανάστασης το αθώο αίμα.
Γνέφουν του ήλιου,
φιλούν το κύμα και τη γη,
ρουφούν του λίβα τη πνοή,
και ξεφυσούν ελπίδα,
σύζευξη αρμονική όλων των αντιθέτων,
άγρυπνος μοίρα της ζωής,
του σήμερα,
του χτες,
του αύριο,
του αέναου χορού της ύπαρξης.
Σιγάλας Μακάριος
από την ποιητική συλλογή "Εις πεδίον Άλφα Κενταύρου"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου