Φιλί βαθύ ο Θάνατος
με γεύση μέλι,
κυλά ο καιρός της ηδονής
και εγώ …
σαν μαύρος άγγελος,
απόκοσμος,
με ωκεάνια μάτια,
ναρκώνω την κλεψύδρα
να γευτώ της λήθης το λωτό.
Λόγος αρχαίων, άπρεπος
η ψαλμωδία της προσευχής
και η άμορφη σκιά μου
γονυπετής κραυγάζει
μες σε σκιρτήματα πυρσών,
που η χλομάδα του φωτός,
διαθλασμένη ώχρα,
σπιθίζει στην ψυχή μου.
Μεθάω με δυόσμο
μέσα στον άδειο ουρανό
με σύννεφο τη σκέψη,
σε βρώμικους ορίζοντες
η τέφρα του θανάτου,
σε αναγκάζει να ντυθείς
στα χρώματα του πόθου.
Μια χούφτα σκόνη,
τρέλα και πόνος ο έρωτας,
κληροδοτεί το τίποτα
και τίποτα δεν έμεινε
που να θυμίζει εσένα,
μόνο των νεκρών η προσμονή
που περιμένει απάντηση
από τη σιωπή.
Σιγάλας Μακάριος
από την ποιητική συλλογή " εις πεδίον Άλφα Κεντάυρου"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου